Huawei e Winnie the Pooh

China nunca se caracterizou por ser un país aperturista. Dende logo esa é a sensación que a nós, os occidentais nos queda cando observamos a súa Historia. En certo modo existe falta de comprensión cultural, xa que a porta de Oriente non se abriu mesmo ate despois do comezo da colonización en América. Esa era unha situación certamente natural xa que a distancia, o idioma e a falta de información mutua complicaban a cooperación, ademáis do mutuo racismo do momento.

Agora vivimos na Era da Información, onde un pode viaxar polo mundo con apenas un clic, informarse cun link e valorarse con likes. En todo o Mundo? Non. Unha gran nación asiática resiste numantinamente ao invasor wireless.

Bon, o certo é que existe un bloqueo en China en moitos sitios de Internet. Non só a Facebook como é público e notorio. Ou Whatsapp, aínda que dise que en parte tamén por unha cuestión cultural, segundo os propios chineses, cousa que non se ve refrendada polo uso que están a ter estas plataformas sociais pola xente nova de Hong Kong por exemplo, quizais sendo esta rexión un espello no que a sociedade chinesa quere reflexarse de cara ao futuro.

Ca noticia do veto de Trump a Huawei estase tamén a destapar a espionaxe urbana e moderna china, que non precisa en demasía de axentes secretos, senón máis ben dun bo sistema de seguridade informática e da coordinación desta coas diferentes forzas de seguridade.

Esta sobreprotección que afecta negativamente ás liberdades da poboación complicouse aínda máis ca burla que o actual presidente da República Popular China, Xi Iimping recibía a cotío: ser comparado con Winnie the Pooh.
Esta absurda comparación non nace en China, senón que se forxou nas distintas visitas que o mandatario fixo no exterior. Cando ese meme traspasou a fronteira china estendeuse como a pólvora, o cal parece ser que enfureceu ao dignatario, prohibindo incluso a difusión da imaxe do urso de debuxos animados, o cal fixo que moitos foran incluso encarcelados por difundir a imaxe nas diferentes redes sociais públicas e clandestinas, sendo a visita ao Xapón o xerme deste movemento cómico.

Este caso foi o que en realidade acabou derivando no presunto espionaxe que fai Huawei na China, pois foi un colaborador necesario para poder desvelar quen e dende que terminais estaban partillando esta brincadeira, algo que a empresa tampouco desmentiu.

Pese á tregua de tres meses que agora propón Trump e especialmente dos aranceis comerciais que seguen a aumentar para os chineses (e os iranios e os coreanos) o conflicto telefónico ten outros frontes abertos, como saber de onde van sacar as empresas informáticas o material para realizar os seus teléfonos e ordenadores que ata o de agora conseguían a moi bo prezo en China, que controla ademáis a extracción en orixe, en África, a través dos vínculos económicos e de desenvolvemento que foi forxando no continente.

Donald the Duck ou Winnie the Pooh? Quen gañará? Dende logo non a liberdade dos chineses.