Breve Historia dos Uigures

Os Uigures, denominados Weiwue'er polos chineses, son un pobo de fala túrquica que habita na Asia Interior. A maioría viven en Xiniang, ou Zona Uigur Autónoma no noroeste da República Popular China, aínda que moitos migraron despois da Revolución Maoísta cara Uzbekistán, Quirguicistán e Kazaxistán. Suman aproximadamente dez millóns e medio, aínda que a unificación étnica do país chino complica a estimación. Na súa maioría practican o Islam

O grupo étnico surxiu como todos os pobos túrquicos dos montes Altai, que hoxe ocupan tres países: China, Mongolia e Rusia. O primeiro rexistro de cultura uigur que existe son as momias de Tarim que datan de 6400 anos.

A xenética aporta varias probas, a principal delas é que existía unha mistura étnica entre o pobo tocariano de orixe indoario caucásico e os Iuezhi, un pobo de procedencia indoirania, que terían migrado en diferentes épocas cara o que hoxe é Xiniang, no encoro natural de Tarim. Os Iuezhi foron desprazados territorialmente polos Xiongnu, de orixe sinésco, pero os tocarianos absorberon aos bactrianos e sogdianos. Pronto os Iuzhe foron a étnia primixenia, que fundou o imperio Kushan, documentado todo isto nos textos Karoshti, de base sánscrita atopados en Tarim, Khotan ou Karasahr. Entre o IV século a.e.c. e o III e.c. a estas poboacións foronse incorporando pobos nomadas turcos, que viñan dos Altai, de quenes acabarían asimilando idioma e cultura, e transformándose na sociedade Uigur por desenvolvemento propio.

Esta sociedade formaba parte dunha confederación de pobos túrquicos que se formou trala desintegración da confederación Xiongnu, os Tiele, e vivían entre o lago Balkai no sul de Siberia e o río Ianisei, que desembocaba no océano Ártico. Formaban parte do que na Historia no ámbito do Mediterráneo chámase horda dos Hunos Brancos ou Heftalitas entre o 440 e o 710. Logo formaron parte do Khaganato Goktürk, que o clan Ashina dominaba, aos cales derrocaron para establecer o Khaganato Uigur, onde comeza a aflorar a identidade cultural que hoxe sustentan.

O Khaganato Uigur estendíase dende o mar Caspio ate a Manchuria, na costa do Pacífico. Dirixíase dende a fortaleza de Ordu Baliq, unha das máis antigas do Centro de Asia. Este Khaganato, por culpa da fame e as guerras entre clans desintegrouse tamén no 840, tendo algunhas tribos que fuxir, como os kazakhs, e formandose dous reinos diferentes. Na zona oriental e con capital en Gansu estableceuse o Reino de Gansu, que duron dende 870 ata 1036 cando foi conquistado polos Xia Occidentais. Estes Uigures desenrolaron características culturais diferenciadas por exemplo a conversión destes ao budismo dende o maniqueísmo, por iso se lles denomina Uigures Amarelos ou Igures (en castelán Yugures).

Con capital en Qocho estableceuse Uigurstán, e durou dende o 843 ata o século XIV, sendo o poder máis lonxevo na Historia de Asia, aínda que sometido no 1136 como vasalos dos Liao Occidentais, do Imperio Mongol en 1209 e conquistado e asimilado durante o Khanato de Chagatai, segundo fillo de Xinxis Khan. Co aperturismo relixioso e ca cercana influencia dos outros pobos túrquicos, algúns deles xa islamizados, os uigures foron converténdose ao Islam segundo o resto de pobos altaicos máis cercanos o facían, sendo clave o Khanato Karakhanid, aínda que o proceso non remataría ata o século XVII.

 En 1765, os Uigures da vila de Ush rebeláronse contra o poder Manchú, da dinastía Qing, que levaba tratando de conseguir unha unificación relixiosa e étnica dende que conquistaran o último reducto do Khanato Chagata. O Emperador ordenou arrasar a vila e xenocidar a todos os seus habitantes, algo que se fixo. A introducción de diferentes pobos diferentes pero que tiñan simpatía polo Islam na provincia que a partires de entón denominouse Xiniang ou Nova Terra, fixo que a zona se pacificase, pero tamén que os introducidos de orixe budista se converteran ao Islam, sobre todo polo sentimento de desprezo que todos eles recibían do Imperio por cuestións étnicas, un rexeito que non atoparon na fe muhammadiana. 

En 1912 os Qing foron substituídos pola República de China do Kuomitang, trala Revolución de Xinhai. O señor da guerra de Xiniang Iang Zenxin, viuse na imposibilidade de controlar as diferentes insurxenzas dos Uigur, declarando estes en 1933 a Primeira República do Turkistán Oriental, apoiados polo líder soviético Iosif Stalin. Unha armada islámica chinesa de etnia Hui, enfrentados aos Uigur pese a compartir relixión por cuestións raciais, ao mando de Ma Zunchiang, derrotou e desarticulou o país trala batalla de Kashgar.

En 1944 e nun contexto de Guerra Civil en China, declarouse independiente como a Segunda República do Turkistán Oriental, que Mao añadiría como territorio ca declaración de formación da República Popular China o 1 de Outubro de 1949. Pese ao primario apoio que os Uigures mostraran a Mao, estes víronse pouco representados pola Revolución Cultural, aínda que a súa situación relixiosa estaba moito máis consolidada e segura que a dos Hui, por exemplo.

Nos anos 60 e 70 surxiron diferentes grupos en Xiniang pro secesionistas, como o Movemento de Liberación do Turkestán Oriental ou o Movemento Turco e Islámico Revolucionario, de diferentes cortes políticos e diferentes niveis de agresividade cara o Estado, aínda que xeralmente pacíficos.

Na última década, coa aparición do Estado Islámico en Iraq e o Levante, a represión cara os musulmáns volveuse máis violenta, ademáis da política china actual de reunificación cultural. A fin de evitar movementos islámicos insurxentes, creáronse diferentes campos de re educación, onde se obliga a beber alcohol e a comer porco ou durante o mes de Ramadán, demoléronse algunhas das mesquitas máis antigas de China, e forzáronse casamentos interétnicos das mulleres uigur, desprazándoas forzosamente a outros lugares do Estado. Prohibiuse a editaxe do Corán, e anuláronse os privilexios lingüísticos dos uigures que estudaban ate o momento nas escolas públicas, aínda que isto responde á política nacional común. 

Isto estoupou nas violentas confrontacións que os chineses Han produciron na cidade de Urumqi, en Xullo de 2009, onde morreron máis de 197 persoas, a maioría de etnia uigur e mortos polas armas da Policía, e máis de 5000 desaparecidos, probablemente encarcelados ou re ubicados, máis posiblemente que mortos. China Daily, o medio de comunicación principal e oficial da República Popular de China culpou aos uigures de prender a chama do secesionismo e de responder violentamente á policía. Diversas reportaxes de investigación de medios internacionais como Al Jazira e a BBC demostraron que as protestas Han foran consensuadas polos diferentes segmentos do PCCh na cidade e na provincia a través da rede QQ, similar ao Facebook, con varios días e mesmo semanas de antelación,

Por qué non é Turquía membro da Unión Europea?

Hai 15 anos, o 29 de Outubro de 2004, Recep Tayyip Erdogan firmou a Constitución Europea no que denominamos o Tratado de Roma, apenas 20 días despois de que a propia Comisión Europea dera o visto bo a incorporación de Turquía como membro de pleno dereito.

Por qué non é Turquía membro da Unión Europea? Os motivos son varios, pero hai que deixar claro que Turquía e a Unión Europea firmaran xa un acordo en Ankara o 12 de Setembro de 1963 polo cal se establecía unha relación especial, tanto a nivel comercial, como por exemplo a nivel educativo.

A primeira xustificación que se ofrece é que o territorio nacional turco e polo tal a súa identidade cultural son asiáticos, pese a que dende o século XIV ate a Primeira Guerra Mundial un tercio do seu territorio era europeo, e comprendía as actuais Grecia, Bosnia ou Albania entre outras, exercendo unha forte influencia sobre estes territorios a nivel lingüístico, cultural e social. Por poñer un exemplo Turquía xoga as fases clasificatorias baixo o hospicio da UEFA sen ningún problema, e os seus clubes xogan a Champions League europea.

A segunda xustificación é que Europa pasaría dunha poboación do 5% de musulmáns a case un 20%, o cal é inasumible para certos países que pese a esixencia de laicismo que piden a outros territoros benefician claramente á fe cristiana, que por outra parte é un dos leit motivs fundacionais da Unión, sendo este un lazo que compartían practicamente o único entre países. Tanto Angela Merkel como Nicholas Sarkozy realizaron sendas campañas para ver facer ao resto de dirixentes europeos o pouco interese en que esta posibilidade se realizara e do peligroso de que houbera máis musulmáns en Europa. Isto tamén sucedeu con Albania e Bosnia que pese a estar en territorio europeo vense excluidas da unión monetaria. O nacemento do Estado Islámico foi unha boa solución para pechar o capitulo e esixir a Turquía máis laicismo institucional, e que se existise falta deste se consideraría a Turquía como un inimigo para as liberdades europeas. O tratado polo cal a Unión Europea paga a Turquía para manter campos de refuxiados calmou as augas europeas aínda que molestou en grande medida ao goberno turco, pois o tomou como unha chantaxe, e que de non aceptar, as negociacións de entrada na UE acabarían aí.

O terceiro escollo foi a falta de recoñecemento da nación de Chipre, illa na que a metade Norte está ocupada pola República Turca do Norte de Chipre, sí recoñecida polos turcos, aínda que os propios chipriotas aceptaron en todo momento que se negociase co goberno turco mentres se cinguira ás peticións que se puideran facer dende o órgano institucionalizado en Bruselas.

En realidade ambos bandos firmaron tantos acordos e de tantos tipos que na práctica non hai demasiada diferencia co resto de países da UE, existindo incluso a libre circulación aduaneira. Os controis de calidade de productos realízanse cos estándares europeos, ao igual que o coidado e sacrificio de animais, a política económica, etc.

Unha situación que non é sostible para o propio país otomano xa que non dispón por exemplo de liquidez do Banco Central Europeo, ou das axudas da Unión Europea o cal fai que a economía turca pasase de crecer un 8% anual en 2001 a crecer en décimas ou mesmo a decrecer como nestes momentos polo coste da inflación na crise europea.

As negociacións sempre continuaron, realizando pequenos acordos cada ano, e pese a adoptar todas as medidas que se pediron dende a UE, non parece que avancen. A situación volveuse máis complicada despois do golpe de estado fallido, que se reprimiu de maneira axustada ao dereito europeo, ao igual que por exemplo o 1 de Outubro en Catalunya, aínda que os que levaron a reprimenda de entre os dous estados foron os turcos, pese a non formar parte da UE.

Breve Historia de Somalia

Hoxe coñecemos a República Federal de Somalia como un lugar infernal que ocupa a xa de por sí denostada zona costeira do Corno de África, sendo famosos dun tempo a esta parte por ser un país no proceso que denominamos en Ciencia Social un estado fallido e polos piratas que asolan aos comerciantes, pescadores e militares, principalmente estranxeiros.

Pero estas terras levan ocupadas xa dende o paleolítico, surxindo na Idade de Pedra diversas culturas como a Doiana ou a Hargueisa, que extraían pedra en minas no norte, en Jalelo, redescubertas en 1909 polos arqueólogos.

En Dhambalin e en Laas Geel atopáronse unha grande cantidade de pinturas rupestres, que representan tanto a animais comúns como mitolóxicos, que datan do III milenio Antes da Era Común, a maioría conservadas en covas. Tamén atopáronse diferentes niveis de cemiterios e rastro de diferentes ritos funerarios que datan mínimo do V milenio a.e.c. .

Segundo os especialistas en lingüística os primeiros grupos de poboación de fala Afroasiática, chegaron no Neolítico dende o Val do NIlo, vidos supostamente do fogar común, ou Uheimat, probablemente parte do que hoxe chamamos Antigo Exipto, probablemente como exilados.

A partires dese momento a simboloxía dos poboadores orixinais e dos migrados foise entre mesturando, creando o estilo lítico que os arqueólogos catalogan como Arábigo-etíope, que data dos milenios II e III a.e.c., por exemplo en Karinhegane, onde hai unha inscripción baixo cada debuxo que datan do 2500 a.e.c. .

Dende o II milenio a.e.c. sabemos que existía nas terras de Punt unha civilización certamente avanzada, ou como pouco contemporánea ao Antigo Exipto, que exercía unha influencia lingüística e comercial importante, e a Grecia Micénica, que exercería unha influencia cultural e social maior, adoptando moitos dos preceptos gregos como o da beleza sobre outros factores, sendo por exemplo elixido Rei entre os máis belos nobles, e en caso de empate, elixíase ao máis alto entre eles.

Esta civilización, que denominamos Macrobiana, cuxo pobo é o ancestro xenético dos actuais somalís, era un pobo eminentemente comercial cara o exterior, sendo poucas as ocasións nas que intentaran realizar unha conquista bélica. Pese a todo dise que eran grandes e temidos guerreiros, en terra e na mar, e especialmente dende que lograron domesticar ao camelo, sendo o primeiro grupo humano en conseguilo (que sepamos hoxe) e dende onde se extendería cara o Maghreb e Exipto. 

Durante a época clásica as cidades-estado do Norte, en Barbara, estableceron sendas rutas comerciais co Exipto Ptolemaico, Fenicia, Grecia, a Persia dos partos, Saba, o Imperio Nabateo e a República e posterior Imperio de Roma. Esta expansión foi posible grazas a habilidade comercial, pero tamén de enxeñería que os macrobianos tiñan, demostrado polos veleiros que deseñaron chamado Beden ou Beden Safaar, e tamén pola grande cantidade e monumentos, por exemplo pirámides, mausoleos ou muros como o de Wargaade.

As cidades que surxiron con máis poder foron: Mosylon, Opone, Mundus, Isis, Malao, Avalites, Essina, Nikon e Sarapion.

Despois da conquista romana de Nabatea os mercaderes árabes e somalís acordaron cos romanos prohibir aos comerciantes procedentes do Índico comerciar en Adén e Mogadiscio, supostamente porque eran grupos que alentaban á piratería. Durante séculos os árabes e somalís seguiron comerciando cos índicos en segredo e revendendo estes productos pola sua conta aos europeos, que creían que o sal, por exemplo, proviña da zona somalí, ao igual que a seda, que durante anos fixeron crer que era lana de camelo tratada maxicamente por eles para obter esa suave textura. En realidade os productos proviñan de Ceylan, a illa de Socotra e outros. Tamén vendían mirra, especias, ouro, marfil, ébano ou incenso. 

Dicían na época que os macrobanos eran tan ricos que os presos eran atados con cadeas de ouro, o cal polo que sabemos é certo, durante un período de tempo.

Este equilibrio foi sostido durante máis de mil anos, sen demasiados cambios internos, ate a chegada do Islam, no século VII da e.c. . O Islam foi introducido rápidamente dende a base da mesquita Al Qiblatayn, tamén chamada Laboqibla, na cidade de Zeila, a cal inda pervive hoxe en día cos dous mihrabs orixinais intáctos. A chegada do Islam foi tan apresurada que cando Muhammad (SAW) decidiu cambiar a Qibla de Xerusalén á Meca a mesquita tivo que ser desmantelada e xirada cara a nova ubicación, aínda que por suposto apenas eran unhas vigas e un teito e non o enorme complexo de pedra que se foi desenrolando e que existe na actualidade.

Somalia dividíase en dous reinos, o Sultanato de Adal, con base na mencionada Zeila e herdeiro do Sultanato de Ifat, ca dinastía dos Walashma en 1215. O salto de tempo que existe débese á falta de documentación fiable, e que durante certo tempo os somalís foron un pobo tapón entre o Imperio Abisinio e os diferentes estados árabes, sendo unha terra pacífica e que nestes períodos de guerra solía aportar soldados pero non participar como estado en accións bélicas, sempre relacionadas ca conquista islámica, sendo claves na conservación da relixión no Maghreb nos tempos abasíes que se atoparon co tapón fatimí en Exipto e Libia.

No Sul, o Sultanato de Aiurán dominaba o comercio no Oceano Índico a través de portos estratéxicos como Mogadisciu, sendo o primeiro imperio hidrográfico en África, e o único ate a data. A súa influencia extendeuse dende Etiopía a China, pasando por Portugal, Venecia ou Iava. A dinastía reinante era a Casa Garen. Contaba con cidades como Merca e Hobio (portos), Qelafo e Baidoa (centros agricultores), ou Ras Bar Bala e Gundarshe (actualmente abandonadas). Ademáis existían dúas colonias, unha nas Illas Maldivas e outra en Sofala, na actual Mozambique. A economía baseábase na recaudación de impostos e no comercio de bens provintes de zonas relativamente máis pobres e de productos que en realidade eran comúns por exemplo entre os Zulús ou entre os Índicos, que confiaban máis nos somalís que nos europeos que serán os que acabarían recibindo o producto final. Isto convertía a estes dous sultanatos en poderosos intermediarios comerciais.

É o desenvolvemento destes dous sultanatos e do Islam o que crea a sensación de cultura común entre os somalís, e o que demarca a Idade Media na zona, que podemos dicir que comezou arredor do ano 1215.

Na Idade dos Descubrimentos europea, o xa Imperio de Aiurán loitou contra os portugueses, liderados por Tristán da Cunha, que viñan de saquear Mozambique. A colonia alí situada previu sobre a situación ao poder central que reaccionou inmediatamente. Os portugueses trataron de ocupar e saquear Barawa continuamente, aínda que acabarían derrotados polos locais, e Tristán da Cunha tivo que fuxir a Socotra onde reagrupou aos seus homes para tratar de saquear Mogadisciu, a cidade máis rica de África naquel momento. A voz do que sucedera en Barawa estendeuse á capital e cando os portugueses chegaron o exercito estaba preparado. Ante a presión dos seus soldados e oficiais, que non tiñan ningunha confianza en poder gañar un enfrontamento corpo a corpo en terra, Tristán da Cunha decidiu tocar retirada.

A piratería otomana, con axuda dos mariñeiros somalís, atacaba continuamente aos portugueses que operaban no Índico, así que Joao de Sepúlveda decidiu realizar unha campaña de castigo contra Mogadisciu, da que saíu derrotado de maneira humillante na batalla de Banaadir, onde ademáis morreu en combate. Todas as súas naves foron afundidas.

Ca pacificación chegou a normalización comercial. O Sultanato de Adal comprou fusís aos portugueses e probablemente aos otomanos, xa na Idade Moderna, no século XVIII, conquistando gran parte do Imperio Abisinio, ate Tigriñe, o cal faría que os cristianos solomonís invadiran o Imperio de Aiurán á súa vez.

A partires de aí todo se fragmentou en microsultanatos, no que cada un dominaba o territorio de un castelo e os seus redores, como o sistema de cidade-estado de época clásica de moi pouca importancia. Ahmed Yusuf é a persoa a mencionar desta época, recibindo tributo de Omán e selando alianzas con todos os sultanatos do leste de África, dirixindo o comercio que viña de Persia a través de Iemen.

En 1884 os poderes europeos comezaron o Reparto de África. que inspirou ao líder derviche Mohammad Abdullah Hasan a conducir unha das maiores loitas anticolonialistas de sempre, declarando aos que apoiaban aos colonialistas como kefires ou infieis. Os británicos recibiron o apoio de Etiopía para poder manter a súa independencia. Expulsounos en catro expedicións de castigo ou razzias.

Durante un tempo mantiveron relacións fortes cos Imperios Centrais, pero o movemento derviche colapsou en 1920 tras sucesivos bombardeos, convertindo a Somalia nun protectorado. Italia, que non tiña especial interese en facer activa a súa parte da colonización ao comezo, ocupou a zona que lle correspondía en Libia e en Somalia co auxe do fascismo. O 15 de Decembro de 1923 chegou Cesare Maria di Vecchi, nomeouse o territorio como Somalilandia Italiana, con base en Banaadir, dende onde se dirixiu a campaña de conquista de Etiopía, e logo recuperaría Berbera dos británicos. Unha confederación de tropas de nativos de toda África liderada polos británicos liberou as zonas ocupadas polos italianos en Xaneiro de 1941.

Despois da Segunda Guerra Mundial os italianos e británicos déronse un período de dez anos para permitir ás colonias independizarse, aínda que tardarían ata 1960. Os británicos cederon parte do territorio a Etiopía que o anexionou ilegalmente, e á súa vez as diferencias económicas que se xeraran entre os dous protectorados, e incluso o tema idiomático cunha zona que só falaba italiano e árabe e outra en somalí e inglés, xunto a que o sentimento de unidade nacional non existía (mesmo Djibuti votou en referendum seguir asociada a Francia).

O 1 de Xullo de 1960 as Somalilandias Inglesa e Italiana xuntáronse para formar a República Somalí. Hajji Bashir Ismail Iusuf foi o primeiro Presidente da Asamblea Nacional Somalí, Aden Abdullah Osman Daar o primeiro Presidente da República de Somalia. O 20 de Xullo de 1961 os somalís votaron en referendum unha nova constitución.

O 15 de Outubro de 1969, durante unha visita á vila de Las Anod o Presidente Abdirashid Ali Sharmarke foi asasinado a disparos por un dos seus propios gardaespaldas, seguido por un golpe de Estado militar o 21 de Outubro facéndose o Maior Xeneral Mohammed Siad Barre. Suspendeuse a Constitución, cambiouse o nome do país a República Democrática de Somalia e o Conclave Revolucionario Supremo asumiu o poder. O máis destacado foi como se creou estrutura loxística de maneira pública, e iniciouse unha campaña de alfabetización francamente exitosa., ademáis das diferentes nacionalizacións. A política exterior baseouse no achegamento aos países do Mundo Árabe.

En Xullo de 1976 o CRS desintegrouse, formando no seu paralelo o Partido Socialista e Revolucionario de Somalia, de ideoloxía socialista-científica, similar ao que fixo Qaddafi en Libia, adaptando o marxismo ás circunstancias locais. Pese á súa ideoloxía perdeu a Guerra de Ogaden (a zona somalí que os solomonís conquistaran anteriormente) ante o réxime marxista de Etiopía grazas ao apoio que estes últimos recibiron da Unión Soviética e Cuba, que aportou 20.000 combatentes. Isto fixo que o réxime de Barre achegase posicións posteriormente con Estados Unidos e acabase formando o maior exército do continente.

En 1979 unha nova constitución foi promovida, e novas eleccións foron celebradas, seguindo o partido de Barre na posición de supremo poder. O Goberno sufriu o continuo desgaste do poder, que se volvía cada vez máis autoritario, e diferentes grupos promovidos e financiados por Etiopía en contra foron surxindo. O Congreso Unido de Somalia, a Fronte Democrática de Salvación ou o Movemento Nacional Xuvenil son algúns destes grupos.

O grande tráfico no mercado negro fixo que os bancos se fosen quedando sen cartos, xa que o que se gastaba neste mercado nunca volvía ao curso legal, polo cal o Banco Nacional tivo que emitir máis cartos e devaluar a moeda, á vez que aumentaba a inflación xa que a maioría dos productos necesarios para a subsistencia non se atopaban no mercado legal xa, pois os traficantes eran quen empezaban a controlar a situación económica e desapareceu a burguesía traballadora, que perdeu así os seus privilexios.

En 1991 un nutrido grupo opositor apoiado por Libia e Etiopía botou ao Goberno de Barre, e posteriormente a zona norte, despois dun consello de anciáns declarouse independiente co nome de Somalilandia. Aínda que non é un país recoñecido é moito máis estable do que o serían os compatriotas do Sul, probablemente porque a zona e estratexicamente mellor, tanto para o comercio como para a adquisición de materias primas. A clave da estabilidade política é relativa, xa que é unha república islámica asamblearia, e non hai separación de poderes como nos clásicos estados europeos.

No !993 declarouse a Somalia como estado fallido, xa que non conseguía manter un poder minimamente centralizado nin sequera co apoio institucional, e durante un tempo económico e militar, da ONU. Aquí os diferentes presidentes dedicáronse a atacar ás tropas internacionais, e a asaltar os campos de refuxiados bantús que proviñan das diferentes guerras que se producían nese momento na contorna do lago Victoria.

O conflicto continúa a día de hoxe, sen que ningún dos diferentes gobernos provisionais, nen os elixidos democráticamente dende 2011. Pese a que a situación social é máis estable, o xurdimento de Al Shabaab (antes Al Qaida no Corno de África, agora adherido ao ISIS) comezou a incrementar o número de conflictos e aínda hoxe moitos dos nenos so coñecen a profesión de nenos-soldado. Hoxe en día a mortalidade entre os menores de 25 anos é das maiores do mundo. Somalia funciona actualmente como un país anarcocapitalista, especialmente fóra da capital onde os movementos militares e terroristas son mínimos e o Estado non ten influencia real, sendo a comunidade quen se auto xestiona á hora de comerciar e tamén a nivel legal.

En Somalia fálanse tres idiomas: o somalí como idioma nativo, o italiano nas zonas que foron colonizadas durante o fascismo, e o árabe, como lingua relixiosa.

Huawei e Winnie the Pooh

China nunca se caracterizou por ser un país aperturista. Dende logo esa é a sensación que a nós, os occidentais nos queda cando observamos a súa Historia. En certo modo existe falta de comprensión cultural, xa que a porta de Oriente non se abriu mesmo ate despois do comezo da colonización en América. Esa era unha situación certamente natural xa que a distancia, o idioma e a falta de información mutua complicaban a cooperación, ademáis do mutuo racismo do momento.

Agora vivimos na Era da Información, onde un pode viaxar polo mundo con apenas un clic, informarse cun link e valorarse con likes. En todo o Mundo? Non. Unha gran nación asiática resiste numantinamente ao invasor wireless.

Bon, o certo é que existe un bloqueo en China en moitos sitios de Internet. Non só a Facebook como é público e notorio. Ou Whatsapp, aínda que dise que en parte tamén por unha cuestión cultural, segundo os propios chineses, cousa que non se ve refrendada polo uso que están a ter estas plataformas sociais pola xente nova de Hong Kong por exemplo, quizais sendo esta rexión un espello no que a sociedade chinesa quere reflexarse de cara ao futuro.

Ca noticia do veto de Trump a Huawei estase tamén a destapar a espionaxe urbana e moderna china, que non precisa en demasía de axentes secretos, senón máis ben dun bo sistema de seguridade informática e da coordinación desta coas diferentes forzas de seguridade.

Esta sobreprotección que afecta negativamente ás liberdades da poboación complicouse aínda máis ca burla que o actual presidente da República Popular China, Xi Iimping recibía a cotío: ser comparado con Winnie the Pooh.
Esta absurda comparación non nace en China, senón que se forxou nas distintas visitas que o mandatario fixo no exterior. Cando ese meme traspasou a fronteira china estendeuse como a pólvora, o cal parece ser que enfureceu ao dignatario, prohibindo incluso a difusión da imaxe do urso de debuxos animados, o cal fixo que moitos foran incluso encarcelados por difundir a imaxe nas diferentes redes sociais públicas e clandestinas, sendo a visita ao Xapón o xerme deste movemento cómico.

Este caso foi o que en realidade acabou derivando no presunto espionaxe que fai Huawei na China, pois foi un colaborador necesario para poder desvelar quen e dende que terminais estaban partillando esta brincadeira, algo que a empresa tampouco desmentiu.

Pese á tregua de tres meses que agora propón Trump e especialmente dos aranceis comerciais que seguen a aumentar para os chineses (e os iranios e os coreanos) o conflicto telefónico ten outros frontes abertos, como saber de onde van sacar as empresas informáticas o material para realizar os seus teléfonos e ordenadores que ata o de agora conseguían a moi bo prezo en China, que controla ademáis a extracción en orixe, en África, a través dos vínculos económicos e de desenvolvemento que foi forxando no continente.

Donald the Duck ou Winnie the Pooh? Quen gañará? Dende logo non a liberdade dos chineses.

Petróleo

Hoxe, o 14 de maio de 2019, vivimos o pico do prezo do petróleo nos últimos cinco anos. As causas? A falta de petróleo de Estados Unidos e que os principais vendedores e produtores de petróleo son precisamente e por casualidade os inimigos históricos dos Estados Unidos, ou polo menos iso é o que din.

Non obstante, a pesar do feito de que a industria americana necesita petróleo en todo momento para seguir a funcionar, o presidente Donald Trump intenta alentar a estes países a exportar o seu petróleo aos Estados Unidos, pero á súa vez intenta destruílos comercialmente con tarifas e sancións de maneira unilateral.

Enumerando: Venezuela, Irán, China, Libia e por suposto todos os países do Próximo Oriente excepto Israel; Siria, Iraq, Kuwait e Afganistán, estes tres últimos ocupados polo exército dos Estados Unidos tras derrocar aos gobernos anteriores pola forza militar en dolorosas guerras e invasións que comezaron alí polo 2003.

Non podemos dicir que esta sexa só a estratexia deste último goberno, senón o de todos os anteriores: Obama, George Bush Sr. e Jr., Reagan e Clinton converteron prácticamente todos os países con reservas de petróleo en obxectivos militares en lugar de en obxectivos comerciais. Os sucesivos gobernos dos Estados Unidos optaron continuamente por enfrentarse a eles e gastar miles de millóns en armamento e estrutura militar no canto de empregar directamente ese diñeiro para comprar petróleo, o que nos tería salvado de moitas das crises do petróleo dos últimos 50 anos.

Por outra banda, non só se abandonou o Protocolo de Kioto para reducir a contaminación xurdida precisamente desta industria e este consumo perecedoiro, senón que tampouco existe ningún tipo de cambio no sistema de produción actual, e moito menos no sistema de consumo enerxético. A Industria estadounidense polo tanto segue atada ao petróleo, sen alternativa real nas enerxías renovables, que non son especialmente producidas para o usufructo industrial, senón para abaratar o custo da enerxía nos fogares particulares, especialmente nas vivendas unifamiliares.

Un proceso que beneficiaria comercialmente a todas as partes e faría máis sinxela a cooperación económica mundial sería que os países máis masivamente industrializados e dependentes desta substancia equilibrasen ese sistema de explotación enerxética, para que o consumo do petróleo sexa moito menor e algo máis sustentable no tempo, para poder adaptar, primeiro os países compradores que ademáis son os máis productores do mundo como Estados Unidos, China ou Alemaña, a sistemas enerxéticos non perecedoiros como a enerxía eólica, maremotriz, xeotérmica ou solar e á redución de consumo de plásticos.

E aí chega o verdadeiro problema de todo isto: a futura reconversión industrial de practicamente todo o Medio Oriente, que a este ritmo agotará as súas reservas bastante antes de 2050, que era un dos límites que os poderes da zona puxeron para abandonar este sistema actual. Cal é o problema se hai tempo? diredes. Pois o problema é que dende os anos 40 ata hai un par de anos ca chegada de Bin Salman este problema nin se planeou, e agora que está planeado tampouco parece que esté pasando nada a nivel industrial, porque non está pasando nada.

Os saudís e outros, xa están tomando nota de que máis lles vale seguir a vender petróleo a EEUU, pra que non lles pase como a Iraq, Afganistán ou Libia. China segue ao seu rollo, agora máis ben enfocado na seguridade interna que leva un par de anos tambaleando polas diferentes protestas que foron sorxindo nos enclaves exteriores e menos dependientes de Pekín, como en Hong Kong e na comunidade china exiliada.